بلا کشان محبت گل چه نیرنگند

شکسته اند به رنگی که عالم رنگند

چه شیشه و چه پری خانه زاد حیرت ماست

به آرمیدگی دل که بیخودان سنگند

ز عیب پوی ابنای روزگار مپرس

یکی گر آینه پرداخت دیگران زنگند

فریب صلح مخور ازگشاده رویی خلق

که تنگ حوصلیگیهای عرصهٔ جنگند

به وادیی که طلب نارسای مفصد اوست

بهوش باش که منزل رسیدن لنگند

نوای پرده ی بیتابی نفس این است

که عافیت طلبان سخت غفلت آهنگند

تو هر شکست که خواهی به دوش ما بربند

وفا سرشته حریفان طبیعت رنگند

ز وهم بر سر مینای خود چه می لرزی

شنو ز شیشه گران در شکستن سنگند

به بستن مژه انجام کار شد معلوم

که آب آینه ها جمله طعمهٔ زنگند

حباب نیم نفس با نفس نمی سازد

ز خود تهی شدگان بر خود اینقدر تنگند

ز خلق آنهمه بیگانه نیستی بیدل

تو هرزه فکری و این قوم عالم بنگند